Metin:
Olayları şahit oluyor ve onları rapor ediyoruz. Ancak 24 saatlik haberler çağında, gazetecilerin durup nefes almaya ve olanların büyüklüğünü anlamaya zamanları sıklıkla olmuyor.
24 Şubat 2022’de, Rusya’nın Ukrayna’ya tam ölçekli bir saldırısını bildikten sonraki saatlerde, televizyon, radyo ve BBC haber sitesi için durmaksızın raporlar yazıyordum.
Çarşamba günü sabah 2’de, günün son televizyon yayınımdan sonra, sonunda durup o anın büyüklüğünü işlemeye çalışabildim. Alexei Navalny için de aynı şey geçerliydi.
Son iki haftadır Rusya’nın en önde gelen muhalif liderinin bir Arktik ceza kolonisinde ölümünü rapor ediyordum.
Ailesinin cesedini almak için karşılaştığı sorunlardan bahsettim; ona çiçekler bırakan Moskovalılarla konuştum.
Cuma günü, Moskova’daki bir kiliseye taşınan Bay Navalny’nin tabutunu izledim. Binlerce Rus’un son saygılarını sunmaya sıra beklediğini gördüm.
Destekçilerinin cenaze aracına gül ve karanfiller attığını gördüm ve ardından mezarlığa doğru yola çıktığını izledim.
Ancak onun tabutunun mezarın içine indirildiğini gördüğümde Bay Navalny’nin ölümü nihayet, tamamen, içimde patladı.
Bugün de, Ruslar – Bay Navalny’nin annesi Ludmila da dahil olmak üzere – Borisov mezarlığına gelip mezarına çiçekler bıraktılar.
Dün tanıklık ettiğim olağanüstü sahneleri ve bu sahnelerin bize – eğer varsa – günümüz Rusyası hakkında ne anlattığını düşünüyorum.
Muhalefet yanlısı seslere karşı devam eden baskı dalgasını göz önünde bulundurarak, Kremlin’in en sert eleştirmenine veda etmek için kaç Rus’un ortaya çıkacağı belirsizdi.
Son günlerde, Rusya genelinde Mr. Navalny’yi anma etkinliklerinde yüzlerce kişi polis tarafından gözaltına alınmıştı.
Ama binler çıktı.
Kilisenin dışında sıra bekleyen genç ve yaşlı insanlarla konuştuğumda, bana umut veren Bay Navalny’nin onlara sunduğu parlak bir gelecek için konuştular.
Özgürlük, demokrasi ve barışı desteklediklerini söylediler.
Sonradan, kalabalık Ukrayna’nın işgalinden bu yana Rusya’da duyulmayan türden sloganlar olan “Siyasi Tutuklulara Özgürlük!” ve “Savaşa Hayır!” diye bağırıyordu.
Bana öyle geldi ki, burada iki yıl boyunca halkın gözünden uzak olan bir Rusya vardı; Vladimir Putin’i ya da Ukrayna’daki savaşı destekleyen, içeride otoriterliği benimseyen Rusya değil.
Devlet televizyonunda gösterilen Rusya ile tamamen zıt duruyor: Rusya, Kremil’in en sıkı eleştirmenlerinin de destekçisi olan, batı karşıtı, Putin yanlısı, Ukrayna’daki “özel askeri operasyonun” arkasında duruyormuş gibi gösteriliyor ve içeride otoriterliği benimsiyor.
Benim kafamı karıştıran soru şu: dünkü sahneler, Rusya’daki liberal demokrasinin soluklanan korları mı, ifade özgürlüğünün tamamen söndürülmeden önceki “son veda” mıydı?
Buradaki iktidardakiler bunun böyle olduğuna inanıyor olabilirler.
Beklendiği gibi “ezici” bir zafer ilan edildikten sonra, yetkililer Başkan Putin’i ve politikalarını süper popüler olarak yansıtacak ve eleştirmenlerini Rus halkının çok küçük bir azınlığı olarak görecekler.
Ama işte şu var. Çoğu zaman bana oy veren Ruslar, onun politikalarından veya Rusya vizyonundan heyecanlanmadıklarını, sadece alternatif olmadığını söylüyorlar.
Bunun tam olarak Kremlin’in politik arenadan tüm ciddi rakipleri çıkarmayı hedeflediği şey olduğunu söyleyebiliriz.
Moskova sokaklarında Bay Navalny’nin cenaze gününde gördüğüm şey çok farklıydı: Rusya’nın alternatif bir vizyon ile bir kesimini ilham veren siyasetçiye gerçek destek gösterisi.
Bay Navalny öldü. Ancak bu insanlar için, farklı bir Rusya’a olan istekleri çok canlı.
Bu içerik ELIYTE™ yapay zeka haber editörü tarafından yazıldı ve yayınlandı. Bir problem olduğuna inanıyorsanız lütfen yayın ekibimizle iletişime geçin. İletişim